views_accordion

9 years 1 week ago

Λεζάντα φωτογραφίας: Η Τετρακτύς (τετράδα) του Πυθαγόρα, σημαίνει το άθροισμα των τεσσάρων πρώτων αριθμών, δηλαδή ο αριθμός 10=(1+2+3+4). Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν ως ρίζα και πηγή κάθε δημιουργίας την τετράδα αυτή των αριθμών και αποτελούσε τον μέγιστο και ιερότερο όρκο τους

Αν από τον Πυθαγόρα (570-495 π.Χ.) έχουμε τόσους μύθους και ελάχιστες συγκεκριμένες πληροφορίες, είναι επειδή ο φιλόσοφος έγινε (ήθελε να γίνει) μύθος, ακόμη και πριν τον θάνατο του. Ξέρουμε ότι γεννήθηκε στο νησί της Σάμου, αλλά γύρω στα σαράντα του έφυγε, ίσως για πολιτικούς λόγους και πήγε στον Κρότωνα, στη Μεγάλη Ελλάδα.

Εκεί ίδρυσε ένα κίνημα, μία πολιτική και θρησκευτική αδελφότητα, η οποία είχε έντονα μυστικιστικά χαρακτηριστικά και σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να κυριαρχήσει σε πολλές αποικίες. Ήταν μία εμπειρία καταστροφική, επειδή η κατά κύριο λόγο αριστοκρατική γενική κατεύθυνση του Πυθαγόρα προκάλεσε έναν σφοδρό λαϊκό ξεσηκωμό, ο οποίος κορυφώθηκε με την καταστροφή της σχολής. Φαίνεται ότι ο φιλόσοφος κατάφερε να σωθεί και πέθανε λίγο καιρό αργότερα στο Μεταπόντιο.

Όπως ο Χριστός, ο Βούδας, και ο Μωάμεθ, έτσι και ο Πυθαγόρας δεν έγραψε ποτέ τίποτε. Προτιμούσε να μεταδίδει τη διδασκαλία του είτε μέσω σύντομων αποφθεγμάτων είτε μέσω παραδειγμάτων από τη ζωή. Σε αντίθεση με τους μεγάλους θρησκευτικούς πατριάρχες όμως, καθώς επίσης και με το σύνολο των φιλοσόφων, δεν επιθυμούσε σε καμία περίπτωση να εκλαϊκευθεί η σκέψη του και πολύ περισσότερο να συζητηθεί.

Διατύπωνε τα αποφθέγματα του ή μαθήματα με τρόπο αυταρχικό και οριστικό (σαν δόγματα), επιτρέποντας μόνο στους μαθητές που βρίσκονταν πολύ καιρό κοντά του να θέσουν ερωτήσεις, ενώ οι αρχάριοι (ακροατές) μπορούσαν μόνο να ακούν. Λόγοι μυστικότητας επέβαλλαν να μην κρατά κανείς σημειώσεις και είναι επομένως λογικό ότι μετά τον θάνατο του φιλοσόφου, ήταν αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς τη δική του διδασκαλία από εκείνην των μαθητών του.

Επίσης, πολλά ανέκδοτα παρουσιάζουν μία μορφή, η οποία κατά ένα μέρος ήταν ακόμη δεμένη με την προφιλοσοφική παράδοση. Πίστευε στη μετενσάρκωση της ψυχής (μετεμψύχωση), παρουσιάζοντας τους δικούς του προγόνους μέχρι τον Απόλλωνα και φαίνεται ότι μερικές φορές μιλούσε με κάποιο ζώο, υποστηρίζοντας ότι αναγνώριζε σ’ αυτό την ψυχή κάποιου πεθαμένου φίλου του.

Αν ο Πυθαγόρας κατέχει σημαντική θέση στην ιστορία της φιλοσοφίας, αυτό οφείλεται στο ότι θεωρούσε τη γνώση το κυριότερο εργαλείο της θρησκευτικής κάθαρσης: μόνο μέσω της αγάπης για τη γνώση μπορούμε να συντονιστούμε με την αρμονία του σύμπαντος(φαίνεται ότι ο όρος φιλόσοφος επινοήθηκε από εκείνον). Μαθαίνουμε από τι συνίσταται η αρμονία για την οποία μιλά ο Αριστοτέλης (Μεταφυσική), στο πρώτο απόσπασμα που παρουσιάζεται: οι λεγόμενοι Πυθαγόρειοι έβλεπαν στον αριθμό την αρχή όλων των πραγμάτων.

ΑΡΙΘΜΟΣ

Ο Πυθαγόρας εντόπιζε στον αριθμό την αρχή, το σημείο εκκίνησης, βάση και αιτία, την οποία οι Μιλήσιοι είχαν εντοπίσει σε ένα φυσικό στοιχείο. Κάθε γεωμετρική μορφή και επομένως κάθε υπάρχον σώμα, μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ολοκληρωμένο και αριθμήσιμο σύνολο από ενιαία στοιχεία, τους αριθμούς. Τα πάντα είναι αριθμός και τα πάντα είναι αριθμητικά. Με αυτή τη βεβαιότητα ο Πυθαγόρας δημιούργησε τα πρώτα μαθηματικά και επεξεργάστηκε μία μεταφυσική, ένα ιδανικό τάξης, ορθολογισμού και παγκόσμιας αρμονίας. Η πυθαγόρεια ιδέα των αριθμών, ωστόσο, είναι διαφορετική από τη σύγχρονη: ο αριθμός δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, αλλά κάτι συγκεκριμένο και αληθινό, μία θεμελιώδης διάσταση των πραγμάτων. Για τον λόγο αυτόν ο πυθαγόρειος αριθμός κατείχε επίσης και μία διάσταση στον χώρο: υπάρχουν τριγωνικοί, τετραγωνικοί και ούτω καθ’ εξής.

ΚΟΣΜΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Μια από τις ιδέες του Πυθαγόρα, η οποία γνώρισε μεγάλη ιστορική επιτυχία είναι ότι τα αστέρια κατά την κίνησή τους παράγουν μία μουσική τέλεια και θεϊκή, στην κυριολεξία ουράνια. Αν δεν καταφέρνουμε να την ακούσουμε, είναι μόνο εξ αιτίας της συνήθειας, δηλαδή εκείνου του ψυχολογικού φαινομένου που κάνει έναν συνεχόμενο ήχο να περνά απαρατήρητος από την αντίληψή μας.

ΨΥΧΗ

Οι Πυθαγόρειοι πίστευαν ότι ζωή έχουν όλα τα πράγματα που διαθέτουν θερμότητα (επομένως και τα φυτά είναι ζωντανά όντα), και ότι ωστόσο δεν έχουν όλα ψυχή. Πίστευαν ότι η ψυχή είναι ένα μόριο του κρύου αιθέρα και του ζεστού αιθέρα και διαφοροποιείται από τη ζωή, επειδή αποτελείται και από κρύο αιθέρα• και είναι αθάνατη, επειδή αθάνατο είναι αυτό από το οποίο προκύπτει.

Πίστευαν ότι η ψυχή ξεκινά από την καρδιά και φθάνει στο κεφάλι και ότι το μέρος που βρίσκεται στην καρδιά είναι η ψυχή, εκείνη που βρίσκεται στο κεφάλι είναι η νόηση και ο νους• και ότι οι αισθήσεις είναι όπως οι στάλες που έρχονται από αυτά τα μέρη και ότι το λογικό μέρος είναι αθάνατο, ενώ τα άλλα θνητά.

Πίστευαν ότι όταν η ψυχή εξορίζεται από το σώμα, περιπλανιέται στη γη και στον αέρα, όπως ένα σώμα. Και ότι ο Ερμής είναι ο φύλακας των ψυχών και ότι γι’ αυτό ακριβώς ονομάζεται Συνοδός και Θυρωρός και Χθόνιος, επειδή είναι εκείνος που στέλνει τις ψυχές, οι οποίες έχουν βγει από τα σώματα, στα μέρη εκείνα όπου είναι η μοίρα τους να φθάσουν, είτε από τη γη είτε από τη θάλασσα.

Πίστευαν ότι οι εξαγνισμένες ψυχές ανυψώνονται στον ουρανό, ενώ οι ακάθαρτες ούτε μπορούν να τις πλησιάσουν ούτε όμως και να ενωθούν μεταξύ τους, αλλά είναι δεμένες από τις Ερινύες με δεσμά που δεν μπορούν να σπάσουν.

Πίστευαν ότι όλος ο αέρας είναι γεμάτος με ψυχές και ότι τέτοιες ήταν οι δαίμονες και οι ήρωες• και ότι από αυτές αποστέλλονται τα όνειρα στους ανθρώπους και τα σημάδια των ασθενειών, όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στις αγέλες και στα άλλα κοπάδια.

Και ότι γι’ αυτές (για τις ψυχές των δαιμόνων και των ηρώων) υπάρχουν οι καθάρσεις και οι τελετές και όλη η προφητική τέχνη και οι προφητείες και οι χρησμοί και όλα αυτά που ανήκουν σ’ αυτό το είδος.

Πίστευαν ότι το πιο μεγάλο επίτευγμα των ανθρώπων είναι να πείσουν μία ψυχή να στραφεί προς το καλό, απομακρύνοντάς την από το κακό• ότι ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος όταν έχει μία καλή ψυχή, αλλά ότι δεν είναι ποτέ ήσυχος ούτε ακολουθεί πάντα τον ίδιο δρόμο.

Πίστευαν ότι τα ζώα γεννιούνται από τα ζώα μέσω του σπέρματος, και ότι η γη δεν μπορεί να γεννήσει και ότι το σπέρμα είναι μία σταγόνα του κεφαλιού, η οποία περιέχει ζεστό ατμό. Όταν αυτός μπαίνει στη μήτρα, μεταφέρει υγρασία και αίμα από το κεφάλι, και εκεί αυτά αργότερα σχηματίζουν τη σάρκα και τα νεύρα και τα οστά και τα μαλλιά και ολόκληρο το σώμα, ενώ από τον ατμό γεννιούνται η ψυχή και η λογική.

Πίστευαν ότι το παιδί έχει μέσα του όλες τις σχέσεις της ζωής και ότι αυτές, καθώς είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους, το κρατάνε ενωμένο, ενώνοντας το κάθε μέρος τη δεδομένη στιγμή σύμφωνα με τις σχέσεις της αρμονίας.

Πίστευαν ότι οι αισθήσεις γενικώς, και ιδιαιτέρως η όραση, αποτελούνται από έναν ατμό πολύ ζεστό, μέσω του οποίου μπορούμε να δούμε μέσα από τον αέρα και το νερό, επειδή η ζέστη διατηρείται συμπαγής από το κρύο που την περιβάλλει, ενώ αν ο ατμός που βρίσκεται στα μάτια ήταν κρύος, θα διαλυόταν όταν θα ερχόταν σε επαφή με τον αέρα που θα ήταν το ίδιο κρύος. Γι’ αυτό μερικές φορές ονομάζουν τα μάτια πόρτες του ήλιου. Το ίδιο λένε και για τις άλλες αισθήσεις.

Ότι η δικαιοσύνη είναι πίστη στους όρκους και ότι γι’ αυτό ο Δίας ονομάζεται προστάτης. Και ότι η αρετή είναι αρμονία, το ίδιο και η υγεία και το καλό και η θειότητα και ότι γι’ αυτό τα πάντα συνθέτονται σύμφωνα με τους κανόνες της αρμονίας. Ότι η φιλία είναι αρμονική ισότητα.

Πίστευαν ότι είναι ανάγκη να τιμούμε τους θεούς και τους ήρωες, όχι όμως με τον ίδιο τρόπο: τους θεούς με ύμνους, με λευκά ρούχα και καθαρότητα• τους ήρωες από τη μέση της ημέρας και μετά. Ότι μπορούμε να επιτύχουμε την καθαρότητα μέσω των τελετών κάθαρσης, τα λουτρά, το πλύσιμο, με την αποχή από το πένθος και τη σεξουαλική επαφή και από κάθε άλλη μίανση, από την αποχή από το σαπισμένο κρέας και από εκείνο ζώων που έχουν πεθάνει από φυσικό θάνατο και από τα μπαρμπούνια και από τα μελανούρια και από τα αβγά και από τα ζώα που βρίσκονται σε ωοτοκία και από τα κουκιά και από τα άλλα πράγματα από τα οποία καλούνται να απέχουν και αυτοί, οι οποίοι πραγματοποιούν τις μυήσεις στους ναούς.

Είναι θαυμαστή ακόμη και η προσπάθειά τους να διατηρήσουν μυστικές τις διδασκαλίες τους. Επειδή σε τόσες γενιές μέχρι και τον Φιλόλαο, κανείς δεν είχε μνήμες από τους Πυθαγόρειους. Ο Φιλόλαος ήταν ο πρώτος που γνωστοποίησε τα τρία διάσημα βιβλία, για τα οποία λέγεται ότι αποκτήθηκαν για εκατό μνες από τον Δυώνη τον Συρακούσιο με εντολή του Πλάτωνα, όταν ο Φιλόλαος βρέθηκε σε μεγάλη και σκληρή φτώχεια. Ο Φιλόλαος ήταν μέλος της φατρίας των Πυθαγόρειων και για τον λόγο αυτόν είναι πιθανόν να κατείχε τα βιβλία.

ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗ

Είναι η θεωρία σύμφωνα με την οποία η ψυχή είναι αθάνατη και μετά τον θάνατο ενός σώματος πηγαίνει σε ένα άλλο. Το δόγμα της μετενσάρκωσης, το οποίο πρεσβεύεται στην Ανατολή ακόμη και σήμερα από την Ινδουιστική και Βουδιστική θρησκεία, έφθασε στην Ελλάδα με τη μυστηριακή φατρία των Ορφικών και με τη διδασκαλία του Πυθαγόρα. Η σημασία της στην ιστορία της φιλοσοφίας βρίσκεται στο ότι μετά την πήρε ο Πλάτων και τη χρησιμοποίησε ως μυθικο-φιλοσοφική εξήγηση της ανάμνησης.

9 years 1 week ago

Εάν μελετήσει κάποιος τα πλατωνικά στερεά διαπιστώνει ότι είναι η γεννήτρια όλων των στερεών και των απείρων αστέρων που είναι δυνατόν να προκύψουν από αυτά. Ουσιαστικά όλα τα συμμετρικά δημιουργήματα (ορυκτά, φυτά, ζώα κ.λπ. ) έχουν ως αφετηρία το πενταγωνικό δωδεκάεδρο, δηλαδή τον αριθμό φ της χρυσής τομής.

Τα μόρια σχηματίζονται ακολουθώντας τα κρυσταλλικά πρότυπα των συνδυασμών των πλατωνικών στερεών. Τα ηλεκτρόνια συμπληρώνουν τις στοιβάδες σύμφωνα με το πυθαγόρειο θεώρημα και την χρυσή τομή.

[Ο λόγος της αποστάσεως μεταξύ των γραμμών λεπτής υφής προς την απόσταση μεταξύ των γραμμών του χονδρικού φάσματος, είναι ανάλογος με το τετράγωνο της σταθεράς α=137.
Ο αριθμός 137 εμπλέκεται με το φως στον κλάδο της φυτολογίας που μελετά την φυλλοταξία. Είναι γνωστό ότι αυτά αναπτύσσονται στρεφόμενα κατά 137,5 μοίρες, προκειμένου να εκμεταλλευτούν κατά τον καλύτερο τρόπο την πρόσπτωση του φωτός. Η γωνία που εκφράζει τον 1/Φ2 = 0,318 είναι 0,318Χ360 μοίρες = 137,5 μοίρες, ή 360 μοίρες - 137,5 μοίρες = 222,5 μοίρες. Έτσι πολλοί σύγχρονοι φυσικοί αντιλαμβάνονται ότι η σταθερά της λεπτής υφής «α» είναι μια καθαρή έκφραση του χρυσού αριθμού Φ.

Τα ρευστά δονούμενα σχηματίζουν τις γνωστές πλατωνικές δομές.
Η κατανομή της ύλης στους γαλαξίες και το σύμπαν ακολουθεί τον νόμο της χρυσής τομής.

Νέα συμπεράσματα αποκαλύπτουν ότι το σχήμα του σύμπαντος είναι ένα δωδεκάεδρο με πλευρές σε σχήμα πενταγώνου, όλες βασισμένες στη χρυσή αναλογία.
Ακόμη και οι σχετικές αποστάσεις των 10 πλανητών και των μεγαλύτερων αστεροειδών προσεγγίζουν το Φ.
Η χρυσή αναλογία εμφανίζεται στις μαύρες τρύπες της θεωρίας της σχετικότητας. Οι μαύρες τρύπες εναλλάσσονται μεταξύ δύο καταστάσεων.
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται μια μαύρη τρύπα κάθε χρονική στιγμή εξαρτάται από την ταχύτητα περιστροφής. Στην εξίσωση για τον υπολογισμό της ταχύτητας αυτής περιέχεται και κάποια σταθερά, ο αριθμός του Σύμπαντος Φ.

Είναι γνωστό ότι οι διαγώνιες που σχηματίζουν τον αστέρα του «κανονικού» πενταγώνου τέμνονται σε 5 σημεία που ορίζουν ταυτόχρονα και τις χρυσές τομές τους.
Μελετώντας τον άνθρωπο διαπιστώνουμε ότι ο νους των επιθυμιών δηλαδή των γεννητικών οργάνων βρίσκεται στο ½ του ύψους του σώματος. Ονομάστηκε δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού στο κέντρο του παραδείσου (του σώματος). Διαιρεί διαρκώς στα 2 τον ταλαίπωρο νου, ορίζοντας αντικείμενο επιθυμίας διαφορετικό από τον ίδιο και επιφέρει το χάος.
Μεταφερόμενος όμως ο νους στο ύψος του ομφαλού λαμβάνει την τιμή της χρυσής τομής φ = 1,618. Η τιμή αυτή είναι τιμή αναλογίας και έτσι ανταποκρίνεται στον αρμονικό λόγο της ανθρώπινης ψυχής που είναι αναλογία (λόγος) και όχι ακέραιος αριθμός (2).
Αυτό επιτυγχάνεται καθώς ο άνθρωπος συλλογίζεται τη φανταστική ναρκισσιστική εικόνα του αντικειμένου. Στη φαντασία ο εαυτός ταυτίζεται με το αντικείμενο που φαντάζεται. Ενώ η σχέση του φανταστικού ειδώλου με το πρωτότυπο περιγράφεται στην αυξομείωση των Διοσκούρων με την Ελένη αίσθηση να ταξιδεύει... Πρόκειται για ένα φιλοσοφικό γρίφο που η λύση του φυλάγεται ως "πολύτιμος αδάμας".

Η Χρυσή τομή είναι η θετική ρίζα της δευτεροβάθμιας εξίσωσης Χ–1/Χ = 1
Ας σημειώσουμε λοιπόν προσεκτικά ότι ο μοναδικός αριθμός από τον οποίο η αφαίρεση του «αντιστρόφου» του δημιουργεί την μονάδα είναι ο «άρρητος», αποκαλούμενος και χρυσός αριθμός Φ της χρυσής τομής και συνδέεται με τον αριθμό 5 (το Δελφικό Ε) και την γέννηση του νοητικού μας προσώπου (Χριστού) ή ηλιακού ήρωα στην καρδιά μας.

Παρατηρούμε ότι 1/φ +1/φ2 = 0.618 + 0,382 = 1

Υπάρχει δηλαδή η δυνατότητα της επιστροφής στην μονάδα δια μέσου του σημείου της χρυσής τομής που βρίσκεται στο σημείο του ομφαλού.
Η κατασκευή του τέλειου πεντάκτινου στην φαντασία γίνεται το σημείο επίκλησης της Θεϊκής μονάδας. Η κατασκευή του είναι ισοδύναμη με αυτήν της χρυσής τομής.

9 years 1 week ago

Τα δύο εμπλεκόμενα τρίγωνα γνωστά και ως η "σφραγίδα του Σολομώντα" είναι η γεωμετρική σύνθεση όλης της απόκρυφης διδασκαλίας.

Το τρίγωνο με την κορυφή προς τα επάνω είναι η κρυμμένη Σοφία, και εκείνο με την κορυφή προς τα κάτω είναι η αποκαλυμμένη Σοφία (στον φαινόμενο κόσμο). Ο κύκλος δείχνει το όριο, το σύνορο, την περιφέρεια του Όλου, την Παγκόσμια Αρχή που από οποιοδήποτε σημείο κι αν επεκτείνεται, αγκαλιάζει τα πάντα, ενώ ενσωματώνει τη δυνατότητα κάθε δράσης στον Κόσμο.

Τα δύο τρίγωνα συμβολίζουν τις δύο μεγάλες αρχές: την παθητικότητα και τη δραστηριότητα. Κάθε τρίγωνο εκφράζει μια τριπλότητα. Το λευκό συμβολίζει τη γνώση, τον γνώστη και αυτό που είναι γνωστό. Το μαύρο τρίγωνο συμβολίζει το σχήμα, το χρώμα και την ουσία-ύλη, καθώς επίσης τη δημιουργική, συντηρητική και καταστροφική δύναμη του κόσμου.

Ο εξάκτινος αστέρας σχεδόν σε κάθε θρησκεία είναι το σύμβολο του Λόγου σαν η πρώτη εκπόρευση. Ο εξάκτινος αποδίδει τις έξη δυνάμεις, τα έξη πεδία, τις έξη αρχές που όλα συνθέτονται στο έβδομο, στο κεντρικό σημείο του αστέρα.

Το εξάγραμμο αντιπροσωπεύει τον Μακρόκοσμο ή τον θείο κόσμο, ενώ το πεντάγραμμο, τον Μικρόσκοσμο ή τον άνθρωπο. Είναι το σύμβολο της θείας αυτοσυνειδητότητας. Το εξάγραμμο που στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει τον αριθμό επτά, (το έβδομο σημείο βρίσκεται στο κέντρο) αποδίδει το σύνολο της αντικειμενικής ύπαρξης, της μονάδας που εκδηλώνεται στο σύμπαν για εμπειρία και αυτογνωσία και η οποία, όταν πετύχει το σκοπό της εξέλιξης μέσω περιοδικών ενσαρκώσεων μεταβάλλεται σε μια αυτοσυνειδητή θεία μονάδα, γίνεται αληθινός Υιός του Θεού. Το εξάγραμμο αντιπροσωπεύει τη θεία αυτοσυνειδητότητα.

Η εξάδα εμφανίζεται ως ένα διπλό ισόπλευρο τρίγωνο και συμβολίζει την ανάμιξη των τριών φιλοσοφικών πυρών και των τριών υδάτων απ' όπου προκύπτει η γέννηση των στοιχείων όλων των πραγμάτων. Το τρίγωνο με την κορυφή προς τα κάτω, είναι το σύμβολο του Βισνού, του θεού της υγρής αρχής και του ύδατος. Το τρίγωνο με την κορυφή προς τα κάτω αντιπροσωπεύει τον Σίβα, την αρχή του πυρός. "Αυτά τα αλληλο-τεμνόμενα τρίγωνα. είναι εκείνα που σχηματίζουν ταυτόχρονα την επτάδα και την τριάδα και είναι η δεκάδα, με όποιο τρόπο κι αν εξεταστεί το σύμβολο (εξάγραμμο), γιατί και οι δέκα αριθμοί περιέχονται σ' αυτό...".

9 years 1 week ago

Από το βιβλίο του Ν. Καμπάνη, Πορτραίτα Φιλοσόφων και Μεταφυσικές Υποτυπώσεις, τόμ. II.

Πολλές φορές όταν ομιλούμε για μύθους, θεωρούμε ότι είναι φανταστικά γεγονότα, μακράν απέχοντα από την πραγματικότητα, άνευ φιλοσοφικής η λογικής έδρας, κατατείνοντα μάλλον σε εκούσια και ενσυνείδητα δημιουργήματα της φαντασίας, εν πολλοίς ψευδή, παρά σε συμβολικές εκφράσεις και αποτυπώσεις θεογονικών, κοσμογονικών ή και άλλων περιοχών πνευματικών αναζητήσεων και ερμηνειών. Συγχέουμε επίσης τους μύθους με τους θρύλους και τα παραμύθια, αγνοώντας την ουσιώδη διαφορά αυτών. Διότι ο μύθος από τη φύση του έχει χαρακτήρα θρησκευτικό, ενώ ο θρύλος και το παραμύθι δεν έχουν καμμία σχέση με τη θρησκεία. Ο μύθος τελείται στη σφαίρα του υψηλού, του καταπληκτικού, σχετίζεται προς το mysterium tremendum (φοβερό μυστήριο), ενώ ο θρύλος και το παραμύθι παραμένουν στη σφαίρα της ανθρώπινης ζωής. Και ο μεν θρύλος τείνει να συνδέσει ορισμένα πρόσωπα, τόπους και χρόνους, ενώ το παραμύθι κινείται υπεράνω χώρου και χρόνου. Στο μύθο η φαντασία χαλιναγωγείται από το δέος και το σεβασμό προς το «όλως διάφορον», το επιβλητικό, ενώ στο παραμύθι η φαντασία οργιάζει αχαλίνωτη και πραγματοποιεί το αδύνατο. Κατά μία έννοια ο μύθος και η θρησκεία δεν διακρίνονται μεταξύ τους αλλά αποτελούν ένα αδιαίρετο και ενιαίο όλο. Επομένως, ο μύθος ανήκει στα πρωταρχικά στοιχεία της θρησκείας.

Αν παρατηρήσουμε ιστορικά το ζήτημα αυτό, θα διαπιστώσουμε ότι οι μύθοι απαντώνται σε όλους τους λαούς, κυρίως όταν πρόκειται να διατηρήσουν και να μεταδώσουν τις ιερές διδασκαλίες, τόσο στους συγχρόνους τους όσο και στους μεταγενέστερους. Και είναι, πράγματι, απορίας άξιο γιατί οι αρχαίοι συγκάλυψαν τις διδασκαλίες αυτές χρησιμοποιώντας μύθους. Για να αξιολογήσουμε τη σπουδαιότητα και την εγκυρότητα των μύθων, θα πρέπει να εξετάσουμε ποιοί τους εφηύραν και ποιοί τους χρησιμοποίησαν. Πράγματι, υπό αυτή τη θεώρηση, διαπιστώνουμε ότι ήταν ποιητές εμπνευσμένοι από τους θεούς, θεόληπτοι, και οι άριστοι από τους φιλοσόφους, εκείνοι οι οποίοι δίδαξαν τις μυητικές τελετές αλλά και αυτοί στους οποίους οι θεοί ανακοίνωναν τις χρησμοδοτήσεις τους, όλοι λοιπόν αυτοί, μεταχειρίσθηκαν μύθους. Επομένως, μπορούμε ευχερώς να βεβαιώσουμε ότι οι μύθοι έχουν θεία προέλευση. Ας επιχειρήσουμε τώρα να καταδείξουμε φιλοσοφικά γιατί οι μύθοι είναι θείοι.

Επειδή όλα τα όντα χαίρουν για κάτι που τους ομοιάζει και αποστρέφονται το ανόμοιο, έπρεπε οι διδασκαλίες, αναφορικά με τους θεούς, να ομοιάζουν προς αυτούς για να είναι αντάξιοι της ουσίας των και να εξασφαλίζουν την ευμένειά τους. Αυτά μπορούσαν να γίνουν μόνο με τους μύθους. Ο Σαλούστιος αναφέρει ότι σχετικά με τους θεούς, αυτούς καθ’ εαυτούς, οι μύθοι τους παριστάνουν σύμφωνα με εκείνο που είναι επιτρεπτό να ανακοινωθεί σχετικά με το ρητό και άρρητο, το αφανές και ορατό, το σαφές και το αποκρυπτόμενο. Όλα αυτά απομιμούνται οι μύθοι. Αναπαριστούν ομοίως την αγαθότητα των θεών, διότι, όπως εκείνοι, μεταδίδουν προς όλους τα αγαθά τα οποία προέρχονται από τα αισθητά, ενώ τις νοητές αλήθειες μόνον στους έμφρονες χορηγούν. Ομοίως και οι μύθοι, λέγουν προς όλους ότι οι θεοί υπάρχουν, αλλά ποιά είναι η φύση τους και ποιές οι δυνάμεις τους, αυτά τα διδάσκουν μόνον στους ικανούς να τα γνωρίσουν.

Αλλά οι μύθοι παριστούν και τις ενέργειες των θεών. Μπορούμε μάλιστα και αυτόν τον Κόσμο να θεωρήσουμε ως ένα μύθο, διότι τα μεν σώματα και τα πράγματα είναι σ’ αυτόν εμφανή, ενώ οι ψυχές και οι νόες αποκρύπτονται. Προς τούτοις, το να θελήσει κανείς να διδάξει προς όλους τους ανθρώπους την αλήθεια περί των θεών, θα προκαλέσει στους μεν ανόητους την περιφρόνηση, λόγω της αδυναμίας των να κατανοήσουν, στους δε μορφωμένους την αδιαφορία. Δια της συγκαλύψεως αντιθέτως της αληθείας δια μύθων, δεν διατρέχουμε τον κίνδυνο να προκαλέσουμε την περιφρόνηση στους μεν και προτρέπουμε τους άλλους στη φιλοσοφία.
Γιατί όμως διηγούνται στους μύθους μοιχείες και απαγωγές και χάλκευση δεσμών για τους πατέρες και άλλα τέτοια άτοπα; Ή μήπως και αυτό είναι άξιο θαυμασμού, αφού λόγω της φαινομενικής παραδοξολογίας η ψυχή αντιλαμβάνεται τις αφηγήσεις αυτές ως πέπλους και εκλαμβάνει την αλήθεια ως άρρητο; Αυτό που κυρίως εγείρει το ενδιαφέρον είναι οι πρωταρχικές μορφές των μύθων, διότι αντιπροσωπεύουν σημαντικό μέρος σε πολλές ανταποκρίσεις στη διάπλαση της συμβολικής. Εκτός από τα πνευματικά βιώματα, στη διάπλαση των μύθων συμβάλλει τα μέγιστα και η πορεία των αστέρων, ιδίως του Ηλίου, η διαδρομή του οποίου έχει σημασία όχι μόνο για την εκδήλωση της ημέρας και της νύκτας, αλλά και του θέρους και του χειμώνα. Αμφότερες οι περιοχές του Άνω και Κάτω, της θερμότητας και του ψύχους, του φωτός και του σκότους, της ζωής και του θανάτου, διανύονται κατά τη διάρκεια της ημέρας ή του έτους όχι μόνον υπό του θείου αλλά και του ανθρώπου. Ο Ήλιος, του οποίου η διαδρομή προβάλλεται πάντοτε στο προσκήνιο, νοείται, όχι πάντοτε ως αυτός ούτος ο θεός, αλλά ως η εικόνα αυτού, ως το υπ’ αυτού κομιζόμενο φως, ως η φωτεινή σφαίρα επί της οποίας ο θεός εδρεύει και περιφέρεται. Έτσι, αναπτύχθηκε ένα σύστημα δια μέσω του οποίου είναι δυνατή η πρόσκτηση γνώσεως περί θεών και κόσμου, εφ’ όσον ανασυρθεί ο πέπλος της Ίσιδας και αποκαλυφθεί ο συμβολισμός του μύθου.

9 years 1 week ago

Από το βιβλίο του Ν. Καμπάνη, Πορτραίτα Φιλοσόφων και Μεταφυσικές Υποτυπώσεις, τόμ. II.

Σύμβολο είναι λέξη ελληνική και σημαίνει το συμβεβλημένο, το συναρμολογημένο σημείο εκ του οποίου κάποιος γνωρίζει η συμπεραίνει. Υπό τη στενότερη έννοια της λέξεως, μπορούμε να πούμε ότι σύμβολο είναι το αντιστοιχούν, το ανταποκρινόμενο προς κάτι. Ο Friedrich Creuzer γράφει: «Το σύμβολον περικλείει εν εαυτώ την σχέσιν μεταξύ θεών και ανθρώπου. Αι βασικαί δυνάμεις αι οποίαι εκπροσωπούντο εις τους θεούς, έδρων δια των σημείων τα οποία ο άνθρωπος προσεπάθη να μαντεύση εις σοβαράς στιγμάς της ζωής του. Τα σημεία αυτά δεν ήταν αυθαίρετοι ανθρώπινοι συλλήψεις, όπως διατείνονται οι φιλόλογοι. Κάθε συμβολική δια της οποίας το ιερατείον κατοπτρίζει την ανωτέραν γνώσιν, βασίζεται μάλλον επί της πρωταρχικής σχέσεως μεταξύ θεών και ανθρώπων». Από αυτό αντιλαμβανόμεθα γιατί το σύμβολο ετέθη υψηλότερον όλων των άλλων τρόπων γραφικής εκφράσεως. Η πρωταρχική χριστιανική Εκκλησία, παραλαμβάνει από τα αρχαία μυστήρια τα υψηλότερα σύμβολα, τύπους και λατρευτικές λέξεις, τα ορατά σημεία και τα εχέγγυα της σωτηρίας εκ του αοράτου.

Μια άλλη βασική έννοια που περικλείει η απτή γλώσσα των συμβόλων, είναι ότι χαρακτηρίζονται εκ της συντομίας, δηλαδή της στιγμιαίας παραστατικότητας αυτών. Μια παράπλευρος ενέργεια της συντομίας αυτής, είναι το αφυπνιστικό στοιχείο, το καταπλήσσον και ενίοτε το συγκλονιστικό. Έτσι, το σύμβολο στη λατρεία είναι η μορφή ανταποκρίσεως των νόμων του παντός. Αντιπροσωπεύει την πραγματική παρουσία του Θείου, του υπερβατικού, του νοερού. Στο σύμβολο δεν υπάρχει απλώς μια σημασία, αλλά η πραγματική παρουσία και το νοούμενο του πνευματικού, του αοράτου και του αγίου, και τούτο χωρίς τη μεσολάβηση της διανοίας και της σκέψεως. Έτσι το σύμβολο ευρίσκεται σε απ’ ευθείας σχέση με το πνευματικό περιεχόμενο και το νόμο, τα οποία κρύπτονται στη βάση του, μέσω δε αυτού αγόμεθα στη νόηση αυτών. Το σύμβολο δύναται να αποτελέσει το διάμεσο αφ’ ενός μεταξύ της περιοχής του ανέκφραστου και ακατανόητου και αφ’ ετέρου της συνειδήσεώς μας. Το σύμβολο αποκαλύπτει αμέσως, εν αντιθέσει προς την αλληγορία η οποία προσπαθεί να εκφράσει μια ιδέα η κάτι παρόμοιο κατ’ άλλον τρόπο, συνεπώς συγκαλύπτει.

Ιδιαίτερης σημασίας είναι το γεγονός ότι το σύμβολο αποκτά για μας την αληθή του τάξη και την πραγματική του δύναμη, μόνον κατόπιν βιώματος αυτού. Προ του γεγονότος τούτου, η σημασία του συμβόλου αξιοποιείται καθαρά λογικά δια των εντυπώσεων που προέρχονται εσωτερικά, οι οποίες καθ’ οιονδήποτε τρόπο, π.χ. με τη διδαχή μιας θρησκευτικής κοινότητας, μας προβάλλονται και γίνονται αποδεκτές απλώς δια της λογικής και εναποτίθενται στη μνήμη μας. Μόνο δια του βιώματος του συμβόλου επιτυγχάνεται κάποια ταύτιση μετά του πραγματικού συμβόλου, δηλαδή εκείνου το οποίο ενσαρκώνει το σύμβολο, το οποίο, όχι σπάνια, ευρίσκεται σε σαφή αντίθεση προς την μέχρι τούδε ιδέα που είχαμε περί αυτού. Συνεπώς, κάθε απόπειρα ενασχολήσεως με μια «επιστήμη της συμβολικής» είναι φαντασίωση, εν όσω αυτή δεν βασίζεται ταυτόχρονα επί της πείρας που προέρχεται από το βίωμα του συμβόλου.

Η καθ’ εαυτό συμβολική ευρίσκεται, κατά την αρχαϊκή αντίληψη, διακεχυμένη στο Παν και στον άνθρωπο. Ο καθένας από εμάς, όντως, βλέπων κάποτε ορισμένα σύμβολα, θα δοκίμασε παράδοξο αίσθημα, μολονότι ακριβώς τα ίδια σύμβολα στη διδασκαλία της Εκκλησίας του η κατά τις σπουδές του, ουδένα ρόλο έπαιξαν• σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις πιθανόν ούτε και να τα είχε προσέξει. Ας ενθυμηθούμε τα αρχέτυπα σχήματα τα οποία παρουσιάζονται σε όνειρα και οράματα, και τα οποία σήμερα οι ασχολούμενοι με τον κλάδο της ψυχολογίας, κατατάσσουν στην πρωταρχική βάση η οποία ευρίσκεται εκτός της λογικής και του περιορισμού της μνήμης. Η επικράτεια της συμβολικής κείται βαθύτερα στον άνθρωπο και καταλαμβάνει πολύ σπουδαιότερη περιοχή από όσο συνήθως νομίζεται. Εν προκειμένω, πρέπει να τονισθεί ότι στη Συμβολική δεν ομιλούμε περί αορίστων μυστικοπαθειών, αλλά περί αντιλήψεως σαφούς νομοτέλειας και συναρτήσεως, των οποίων το σύμβολο αποτελεί κατ’ αρχήν και μερικώς την έσχατη αντιληπτή μορφή εκείνου το οποίο ούτε να περιγραφεί ούτε να υπαινιχθεί είναι δυνατόν.

9 years 1 week ago

Από το βιβλίο του Ν. Καμπάνη, Πορτραίτα Φιλοσόφων και Μεταφυσικές Υποτυπώσεις, τόμ. I.

Πολλά έχουν γραφεί για τις κάρτες Ταρώ, οι οποίες θεωρούνται μάλλον ως ένα μέσον μαντικής τέχνης παρά ως μέσον αποτυπώσεως της εσωτερικής φιλοσοφίας και της συμβολικής. Ο Eliphas Levi, ένας εκ των εμβριθέστερων μελετητών των Ταρώ, αποδίδει πρωτεύουσα μυητική σημασία στη συμβολική απεικόνιση των καρτών, αποκαλώντας τα Ταρώ ως μια φιλοσοφική μηχανή που αποτρέπει την παραπλάνηση του πνεύματος, ενώ παράλληλα παρέχει σ’ αυτό όλη την πρωτοβουλία και την ελευθερία του. «Είναι, λέγει, τα μαθηματικά εφαρμοζόμενα επί του απολύτου, είναι ο συνασπισμός του θετικού μετά του ιδανικού, είναι ένα τυχερό παίγνιον με ακριβή, ως οι αριθμοί, διανοήματα, είναι, τέλος, ίσως παν ο,τι μεγαλοπρεπέστερον και απλούστερον παρήγαγε ποτέ η ανθρωπίνη διανόησις». Αλλά όχι μόνον ο Levi, αλλά και ο Papus, καθώς και όλοι οι αποκρυφιστές και οι μυητικές οργανώσεις της Δύσεως ομοφωνούν επί του συμβολισμού των μειζόνων κλειδιών του Ταρώ, για το λόγο δε αυτόν έλαβαν τις κλείδες αυτές ως υπόβαθρο της διδασκαλίας των.

Τα παλαιότερα παιγνιόχαρτα που γνωρίζουμε έλκουν την καταγωγή τους από τη Βενετία, τη Φλωρεντία η τη Μπολόνια της Ιταλίας, και χρονολογούνται περί τον 13ο-14ο αιώνα. Τα Ταρώ της Βενετίας αποτελούνται από 78 κάρτες, που διαιρούνται σε δύο δέσμες. Η μια περιλαμβάνει 22 φύλλα (τα κυρίως Ταρώ) επί των οποίων υπάρχουν συμβολικές παραστάσεις, ενώ η δεύτερη δέσμη συνίσταται από τα υπόλοιπα 56 φύλλα, τα οποία διαιρούνται σε 4 σειρές η χρώματα από 14 φύλλα η κάθε μια. Τα διακριτικά εμβλήματα των 4 αυτών χρωμάτων είναι η ράβδος (σκήπτρο η μπαστούνι), το κύπελλο (καρδιά η κούπα), το ξίφος (σπαθί η τριφύλλι) και τα δηνάρια (καρό η κύκλοι), ενώ κάθε σειρά περιλαμβάνει 10 αριθμητικά φύλλα (άσσος, δύο, τρία... μέχρι του δέκα και 4 εικόνες ήτοι βασιλεύς, βασίλισσα, ιππότης και βαλές.

Η πραγματική προέλευση των Ταρώ είναι άγνωστη. Πολλοί νεότεροι συγγραφείς δέχονται ότι έχουν αιγυπτιακή καταγωγή, και μάλιστα ο Christian στο έργο του Histoire de la Magie, περιγράφει φανταστικά τη μύηση στα μυστήρια του Οσίριδος εντός της Μεγάλης Πυραμίδας της Γκίζας, όπου ο νεόφυτος οδηγείται υπό του μυσταγωγού του ενώπιον 22 συμβολικών παραστάσεων, οι οποίες ήταν τα πρωτότυπα των 22 μειζόνων κλειδών των Ταρώ, και δέχεται από αυτόν τις μυητικές διδασκαλίες. Άλλοι πάλι διατείνονται, ότι επειδή οι Αθίγγανοι μεταχειρίζονται για τις μαντείες τους ένα είδος παραφθαρμένου Ταρώ, χωρίς τις μείζονες κλείδες, έφεραν και διέδωσαν στην Ευρώπη το συμβολικό αυτό βιβλίο. Η αντιπαραβολή των 22 μειζόνων κλειδιών των Ταρώ με τα 22 γράμματα του εβραϊκού αλφαβήτου, οδηγεί τον Eliphas Levi να ασπασθεί την εβραϊκή καταγωγή τους, παραλληλίζοντας τη μαντική των Ταρώ προς τη μέθοδο χρησμοδοτήσεως των αρχιερέων της Ιερουσαλήμ με τη βοήθεια των Τεραφείμ, τα οποία ήσαν επίσης ιερογλυφικές εικόνες. Οι πληροφορίες όμως που διαθέτουμε για τα Τεραφείμ είναι τόσον ασαφείς, ώστε να μην είμαστε και πολύ απόλυτοι στην παραδοχή μιας τέτοιας εκδοχής. Άλλοι πάλι αποδίδουν ινδική, κινεζική η και περσική καταγωγή στις κάρτες Ταρώ.

Από όλα αυτά γίνεται αντιληπτό ότι το θέμα της πρωταρχικής καταγωγής των Ταρώ είναι μάλλον άλυτο από τις υπάρχουσες ιστορικές και επιστημονικές έρευνες. Είναι οφθαλμοφανές ότι οι ιδέες και οι συμβολικές έννοιες τις οποίες τα Ταρώ εκφράζουν παραστατικά, ανάγονται στις πρωταρχικές μυητικές αρχές, οι οποίες διαχρονικά διατυπώνουν το ανέκφραστο δια των αρχαϊκών μεθόδων της συμβολικής, και διεγείρουν τις υψηλότερες ενορατικές ικανότητες του νου προκαλώντας την έλλαμψη αυτού και ανάγοντας στη σύλληψη των αρρήτων αληθειών της μυσταγωγίας. Τον μυημένο δεν τον ενδιαφέρει η ιστορική αποτύπωση, ούτε η μορφή των ενδυμάτων των εικονιζόμενων παραστάσεων. Εκείνο που πρωτίστως ενδιαφέρει είναι η υποκρυπτόμενη έννοια και η μυητική διδασκαλία, η οποία, υπό διάφορο εκάστοτε περίβλημα, μεταβιβάζει πάντοτε τη μοναδική παράδοση.

Είναι πάντως αναμφίλεκτο ότι το αρχαιότερο σ’ εμάς γνωστό αντίτυπο των Ταρώ, αναγόμενο στο 1393, είναι το λεγόμενο της Βενετίας, και αποτελείται από πλήρη σειρά 78 καρτών, από τις οποίες οι 22 μείζονες κλείδες φέρουν τα ονόματα που και σήμερα ακόμη χρησιμοποιούνται και είναι μεστές καββαλιστικών και ερμητικών συμβολισμών. Η συμβολική σημασία των Ταρώ αναφέρεται σε πλήθος θεωρήσεων, εκ των οποίων συνοπτικά θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε την κοσμολογική και ανθρωπολογική ερμηνεία των 22 μειζόνων κλειδών.

9 years 1 week ago

Από το βιβλίο του Ν. Καμπάνη, Η Αστρολογία υπό το φως της Επιστήμης

Όπως προαναφέρθηκε, η αστρολογία είναι η επιστήμη των σχέσεων ανάμεσα στα ουράνια σώματα και στην ανθρώπινη ζωή. Επομένως, ως πρακτική επιστήμη μελετά ωρισμένες προδιαθέσεις και ροπές στην ανθρώπινη ζωή και διδάσκει πως να εφαρμόσουμε τις πληροφορίες αυτές στην προσωπική και κοινωνική μας ζωή. Η αστρολογία, όταν απαλλαγή από τη δεισιδαιμονία και την εκμετάλλευση και χρησιμοποιηθή από επιστήμονες, μπορεί να παράσχη στην κοινωνία σημαντική βοήθεια, αφού οι εφαρμογές της είναι πολλαπλές και το πεδίο της εκτείνεται σε ένα ευρύ φάσμα της ανθρώπινης ζωής, στην πνευματική, την ψυχική, τη σωματική και την κοινωνική υπόσταση, στον τρόπο που σκεφτόμαστε, που αισθανόμαστε και που επικοινωνούμε με το περιβάλλον. Θα αναφέρουμε ενδεικτικά τη χρησιμότητα που μπορεί να έχη σε μερικούς σημαντικούς τομείς της ζωής.

ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΓΩΓΗ. Παρέχεται η δυνατότητα, με την ανάγνωση του ωροσκοπίου, να εξαχθούν πολύτιμες πληροφορίες για το χαρακτήρα και την προσωπικότητα ενός ατόμου, με άλλα λόγια, να τεθή η βάση της αυτογνωσίας. Βλέπει κανείς στο ωροσκόπιό του την ίδια του την ψυχή, ως επί κατόπτρου, μαθαίνει τις αδυναμίες και τα προτερήματα, τις ικανότητες και τα ασθενή σημεία της υποστάσεώς του. Για εκείνους οι οποίοι πράγματι επιθυμούν να εργασθούν για την αυτοβελτίωσή τους και την ανύψωσή τους, οι αποκαλύψεις που παρέχει η αστρολογία μπορεί να έχουν μεγάλη σημασία. Αποτέλεσμα της θεωρήσεως αυτής θα είναι η ανάληψη του πεπρωμένου ως ευνόητου και λογικού προγράμματος, το οποίο θα μπορούν οι σοφοί να ακολουθήσουν και να ενισχύσουν με πλήρη επίγνωση των φυσικών νόμων. Τότε θα παύση ο άνθρωπος να κάμπτη τον αυχένα ως δούλος ενώπιον των ανωτέρων αυτού φυσικών δυνάμεων, ενώπιον του πεπρωμένου «του ανεξιχνίαστου και ακατανόητου», και με πλήρη επίγνωση αυτών θα βαδίζη το συντομώτερο δρόμο προς την επίγνωση, την εξύψωση και την ελευθερία.

ΣΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΖΩΗ. Καθορίζει τις αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στον Κόσμο και στον ανθρώπινο νου και ψυχή, και μελετά την αληθινή φύση αυτών που αποκαλούνται καλό και κακό. Συμβάλλει στη βαθειά κατανόηση του εαυτού μας και των άλλων και συνεπώς ενισχύει τις συμπάθειες και διευρύνει τον ορίζοντα της ηθικής ζωής.

ΣΤΗΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΖΩΗ. Εξηγώντας τις λειτουργίες των κοσμικών νόμων, μας βοηθά να προσαρμόσουμε τη ζωή μας σ’ αυτούς και να συμβουλεύσουμε αλλά και να συνδράμουμε τους άλλους για να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους κατά τον καλύτερο τρόπο, χωρίς χάσιμο χρόνου και προσπάθειας.

ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ. Η αγωγή των παιδιών δεν θα βασίζεται στους εμπειρικούς κανόνες, τους οποίους οι γονείς σύμφωνα με τα εκάστοτε υποκειμενικά παιδαγωγικά συστήματα ή και εντελώς τυχαία ακλουθούν με βάση τα δικά τους επίσης υποκειμενικά και εν πολλοίς λανθασμένα πρότυπα, αλλά με την επίγνωση των δυνάμεων και ικανοτήτων των παιδιών τους, οι οποίες δεν είναι πάντοτε εύκολο να γίνουν αντιληπτές από την παιδική ηλικία. Η ιδιαίτερη αγωγή δεν θα είναι ανάγκη να αρχίζη μόνον αφού κάποιο ελάττωμα εμφανισθή και αρχίση να γίνεται οχληρό, αλλά από τη στιγμή κατά την οποία θα μπορέσουμε να το παρατηρήσουμε στο ωροσκόπιο του παιδιού, επομένως αμέσως μετά από τη γέννησή του. Θα μπορή κάποιος, ήδη από της πρώτης παιδικής ηλικίας του παιδιού του, να ενισχύη τα ασθενή σημεία και να εξουδετερώνη τα μειονεκτήματά του. Οι πραγματικές κλίσεις τόσο για τη σχολική περίοδο, αλλά και αργότερα για την εκλογή του βιοποριστικού επαγγέλματος, θα ευρεθούν με το ίδιο μέσο. Επίσης, η σύγκριση του ωροσκοπίου με άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντος, μπορεί να συντελέση στην εύρεση των καταλληλοτέρων προσώπων για τις διάφορες σχέσεις της ζωής.

ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Και εδώ η αστρολογία μπορεί να συμβάλη στην αναγνώριση των εγκληματικών τύπων και στον προσδιορισμό του βαθμού της ευθύνης και της υπαιτιότητας, την οποία μπορούμε να αποδώσουμε σε έναν άνθρωπο. Περαιτέρω επί εξαφανισθέντων, είναι δυνατός ο προσδιορισμός του τρόπου του θανάτου ή της φύσεως του ατυχήματος.

ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΑ. Μπορούμε να ανακαλύψουμε ταλέντα και ιδιοφυΐες και έγκαιρα να τις αναπτύξουμε.

ΣΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Η αστρολογία καθιστά δυνατή την εύρεση διεξόδου στη θρησκευτική αναρχία των ημερών μας, καταδεικνύει τον κόσμο ως απολύτως οργανωμένο, θέτει στο φως τη στενή σχέση και αλληλεγγύη των όντων, εμφυσά νέα δύναμη ζωής στα ιερά μυστήρια, στα πανάρχαια εμβλήματα, στις αποκαλύψεις όλων των θρησκειών, προσπαθώντας να συλλάβη τη θεμελιώδη φύση των θείων διατάξεων και των λειτουργιών της θείας δυνάμεως. Καταδεικνύει στον άνθρωπο ότι δεν είναι μόνον η ύλη η οποία διακυβερνά το Σύμπαν, αλλά ότι ζει και αυτός εν τω μέσω των κοσμικών δυνάμεων και νόμων, κατά το πλείστον εισέτι αγνώστων.

ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Η αστρολογία μπορεί να προΐδη και να ερμηνεύση μετακινήσεις μαζών, πολέμους, ανακατατάξεις, καθώς και να υποδείξη τους κατάλληλους ηγέτες ενός κράτους.

ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ. Το σημείο αυτό είναι μία από τις σπουδαιότερες εφαρμογές της αστρολογίας. Το ωροσκόπιο μας πληροφορεί για την ιδιοσυγκρασία των ατόμων, και επομένως μπορούμε να καθορίσουμε έγκαιρα τις τυχόν υφιστάμενες ροπές προς ασθένειες, τα όργανα του σώματος που χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα και πρόληψη και τις τυχόν ενέργειες τις οποίες πρέπει να κάμη ο γιατρός. Περαιτέρω, το ωροσκόπιο επιτρέπει την εκλογή ιδιαίτερων για κάθε ασθενή φαρμάκων και θεραπευτικών μέσων, πράγμα το οποίο παραμελείται τελείως κατά τις σημερινές θεραπευτικές μεθόδους, δεδομένου ότι στη σύγχρονη ιατρική το αυτό φάρμακο χορηγείται σε όλους τους οργανισμούς. Δεν είναι δυνατόν να ερμηνεύσουμε εδώ το μειονεκτικό αυτού του συστήματος, τα αποτελέσματα όμως είναι ικανώς εμφανή. Η αστρολογία τουναντίον καταδεικνύει ότι ένα φάρμακο για να έχη πραγματικά θεραπευτικά αποτελέσματα, πρέπει να παρέχεται με βάση ωρισμένους κανόνες και νόμους, προ παντός όμως να έχη κατά το δυνατόν ατομικό χαρακτήρα. Αυτό γίνεται με βάση το ωροσκόπιο του ασθενούς.

ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΕΙΔΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ. Μία ακόμη εφαρμογή, επίσης μεγάλης σπουδαιότητας, είναι η χρησιμοποίηση των αστρολογικών υποδείξεων στην ευσυνείδητο και ασφαλή επιλογή ατόμων, είτε προς ένα ιδεολογικό σκοπό, είτε για την εν γένει κοινή συνεργασία. Ο χαρακτήρας ενός ατόμου μπορεί κατά το μάλλον ή ήττον να παρουσιασθή διάφορος από την πραγματικότητα, το ωροσκόπιο όμως του υποψηφίου δεν μπορεί να ψευσθή.

ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. Επιτυγχάνει να προβάλη ένα συνεπές και επιστημονικά επαληθεύσιμο σχήμα κοσμικής εκδηλώσεως, αποκαλύπτοντας στον άνθρωπο το «γιατί» και το «πως» των πραγμάτων, που περιβάλλουν τη ζωή, καθώς και το σκοπό και το πεπρωμένο του Κοσμικού Νόμου.

9 years 1 week ago

Το Ιατρικό Κολλέγιο Tomsk και ο Dr Anatoli Podshibyakin του Ινστιτούτου Κλινικής Φυσιολογίας του Κιέβου, έκαναν πολυετείς παρατηρήσεις και απέδειξαν ότι τα ανθρώπινα ανακλαστικά παρουσιάζουν αισθητή βραδύτητα κατά τις περιόδους της έντονης ηλιακής δραστηριότητας σε σχέση με τις ημέρες ηρεμίας του ηλίου, γεγονός που αιτιολογεί την αύξηση των αυτοκινητιστικών ατυχημάτων και που επιβεβαιώνεται από επιστήμονες πολλών χωρών, οι οποίοι κατέγραψαν τον τετραπλασιασμό των ατυχημάτων, τη δεύτερη μέρα μετά τις ηλιακές εξάρσεις. Ο Dr Rheinhold Reiter μελετώντας τα αρχεία της κυκλοφορίας για ένα χρόνο στη Βαυαρία τεκμηρίωσε ότι κατά τις ημέρες που ακολουθούν τις ηλιακές εξάρσεις, παρατηρείται μια αύξηση των ατυχημάτων κατά 10%.
Αλλά και οι στατιστικές μελέτες και παρατηρήσεις του Διεθνούς Ινστιτούτου Κοσμοβιολογίας της Νίκαιας επιβεβαιώνουν ότι κατά την περίοδο των ηλιακών κηλίδων αυξάνονται κατά τρόπον ασυνήθη οι αυτοκτονίες, οι βίαιοι θάνατοι, τα άνευ σοβαράς αιτίας εγκλήματα, ιδίως τα αυτοκινητιστικά, αεροπορικά η σιδηροδρομικά ατυχήματα, που οφείλονται κυρίως στην πιθανότητα των νευρικών διαταραχών, που έχουν σαν αποτέλεσμα την υπερδιέγερση η την ελάττωση των φυσιολογικών αντανακλαστικών. Ο Dr Raphael Dubois επισημαίνει ότι είναι αισθητή η επίδραση του ηλίου στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων, προβάλλοντας τις στατιστικές που μαρτυρούν ότι κατά τον Ιούνιο συμβαίνουν τα περισσότερα αισθηματικά εγκλήματα, οι βιασμοί και οι πάσης φύσεως δολοφονίες, ενώ οι αυτοκτονίες και οι μονομαχίες συμβαίνουν συχνότερα κατά την άνοιξη.

ατυχημάτων κάθε φορά που καταλαμβάνει την ίδια θέση που βρίσκονταν κατά τη γέννηση η τη διαμετρικά αντίθετή της, διότι παρατηρήθηκε ότι τα ατυχήματα πολλαπλασιάζονται. Αυτό διαπιστώθηκε και από ατομικούς επιστήμονες του Μεξικού και φαίνεται να ενισχύη τη θεωρία του Jonas αποδεικνύοντας επιστημονικά την επίδραση που ασκείται από τη σελήνη στη φυσιολογία, την ατομικότητα και την οργανική δομή από τη γωνιακή απόσταση της θέσεώς της κατά τη γέννηση.

Ο Lombroso, Ιταλός καθηγητής, παθολόγος, ψυχίατρος και εγκληματολόγος, που θεωρείται ο πατέρας της μοντέρνας εγκληματολογίας, ασχολήθηκε με το ζήτημα αυτό, αναφέρει ότι ο Dr Gontzer μετά από μακροχρόνιες έρευνες στις φάσεις της Σελήνης, αποφαίνεται ότι αυτές ασκούν σαφή επίδραση στη ζωή και στα γήϊνα φαινόμενα, αφού λαμβάνουν χώρα πραγματικές ηλεκτρικές παλίρροιες υπό την επενέργεια όχι μόνον του ηλίου αλλά και της Σελήνης, αναλόγως της αστρονομικής θέσεώς της. Απέδειξε επίσης ότι τα γήϊνα μαγνητικά ρεύματα, αυξάνονται κατά πολύ κατά την πανσέληνο και ολιγότερο κατά τη Νέα Σελήνη, εξασκώντας σημαντική επίδραση όχι μόνον επί του ανθρωπίνου οργανισμού αλλά και επί της ψυχικής και πνευματικής υποστάσεως. Και πράγματι η στατιστική έδειξε ότι οι εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις, οι αυτοκτονίες και τα ατυχήματα συμβαίνουν με μεγαλύτερη συχνότητα κατά την Πανσέληνο παρά κατά τη Νέα Σελήνη. Συγκεκριμένα επί 146 εξεγέρσεων που έλαβαν χώρα κατά τη Γαλλική επανάσταση, 39 έγιναν κατά τη Νέα Σελήνη και 44 κατά την Πανσέληνο. Επί 105 απεργιών, 33 κατά τη Νέα σελήνη και 27 κατά την πανσέληνο, εκ 568 αυτοκτονιών εντός 9 μηνών 151 λαμβάνουν χώρα κατά τη Νέα Σελήνη και 179 κατά την Πανσέληνο.

Ο Ήλιος εκλύει τεράστιες ποσότητες ενέργειας υπό μορφή θερμικών και φωτεινών ακτινοβολιών. H παρατήρηση των ηλιακών κηλίδων, έφερε στο φως σημαντικά στοιχεία, αποδεικνύοντας ότι ασκείται επίδραση στην πρόκληση των σεισμών και των καταστροφών των ορυχείων λόγω αναφλέξεως μεθανίου, γεγονός που επιβεβαίωσε ο Dr Martini μελετώντας τις καταστροφές των ανθρακωρυχείων του Ruhr, την αιτιολογία των οποίων απέδωσε σε αναιτιολόγητα ανθρώπινα σφάλματα, κατά τις ημέρες που ακολουθούν τις ηλιακές εξάρσεις.

9 years 1 week ago

Πριν αρκετά χρόνια η εταιρεία Radio-Corporation των ΗΠΑ ανήγγειλε στην επιθεώρηση της R.C.A. ότι ο μηχανικός της J. H. Nelson, μετά από χρόνια μελέτης των ηλιακών κηλίδων, δεν κατάφερε να βρη κανέναν πρακτικό συσχετισμό ώστε να προαγγέλη την έλευση των μαγνητικών καταιγίδων. Αργότερα όμως ενθαρρύνθηκε από το Κλιματολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου του Yale και ερευνώντας την πλανητική δομή, βρήκε ότι όταν δυό η περισσότεροι πλανήτες και προπάντων οι βαρύτεροι, ήτοι ο Δίας και ο Κρόνος, σχημάτιζαν γωνία 0°, 90° η 180° με τον ήλιο, συνέβαιναν σοβαρές παρεμβολές στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία της γης και στη ραδιοφωνική λήψη. Και οι παρεμβολές αυτές γίνονταν πιο έντονες όταν στις παραπάνω σχέσεις έπαιρναν μέρος περισσότεροι του ενός πλανήτες. Ο Nelson υποστηρίζει τη θεωρία, ότι το ηλιακό σύστημα είναι μια γιγάντια γεννήτρια με τον ήλιο για οπλισμό της σαν έναν κινούμενο μαγνήτη με μεταβλητή εξερχόμενη ισχύ. Με την έρευνα αυτή, αποδείχθηκε ότι οι πλανήτες προκαλούν διαταραχές στον ήλιο και ο ήλιος με τη σειρά του προκαλεί διαταραχές στις ηλεκτρικές συνθήκες της ατμόσφαιρας της γης. Έτσι υπολογίζοντας τις όψεις αυτές πολύ πριν συμβούν η R.C.A. μπορεί να κάνη τη ραδιοφωνική μετάδοση των εκπομπών της μέσα από περιοχές που δεν επηρεάζονται. Το γεγονός αυτό συνετέλεσε στη βελτιστοποίηση της ραδιοφωνικής λήψεως που ουσιαστικά στηρίχθηκε στη μελέτη των πλανητικών κινήσεων.
Ο F. Tangerman, σε άρθρο του στο περιοδικό Product Engineering, που ο ίδιος εκδίδει αναφέρει: «Έχω ακούσει, σε διάφορες περιπτώσεις, ότι οι μεγαλύτερες παρεμβολές στις ραδιοεπικοινωνίες μεγάλων αποστάσεων δεν είναι τα τοπικά ατμοσφαιρικά φαινόμενα, αλλά οι ηλεκτρικές επιδράσεις από τους πλανήτες και κυρίως από τον Κρόνο. Οι σύγχρονοι μετεωρολόγοι έχουν προχωρήσει τόσο μακριά, ώστε να κάνουν εικασίες για το ότι οι πλανήτες μπορεί να επηρεάζουν επίσης τα ηλεκτρονικά συστήματα των βλημάτων και ακόμη και τον ανθρώπινο εγκέφαλο, πράγμα που δίνει κάποια βάση στο σεβασμό που είχαν οι παλιοί αστρολόγοι για τα ουράνια σώματα».

9 years 1 week ago

Από το βιβλίο του Ν. Καμπάνη, Πορτραίτα Φιλοσόφων και Μεταφυσικές Υποτυπώσεις, τόμ. II

Ο Ηράκλειτος πέθανε σε ηλικία περίπου 60 ετών. Κατά τον Σουίδα, όταν προσβλήθηκε από υδρωπικία, δεν εμπιστεύθηκε τους γιατρούς που ήθελαν να τον περιθάλψουν, αλλά πασαλείφθηκε ολόκληρος με κοπριά και κάθισε στον Ήλιο για να ξεραθεί• όπως ήταν ξαπλωμένος, όρμησαν σκυλιά και τον κατασπάραξαν. Άλλοι βεβαιώνουν ότι πέθανε κάτω από άμμο. «Ούτος υδρωπιάσας ουκ ενεδίδου τοις ιατροίς ήπερ εβούλοντο θεραπεύειν αυτόν• αλλ’ αυτός βολίτω χρίσας όλον εαυτόν είασε ξηρανθήναι τούτο υπό τω ηλίω, και κείμενον αυτόν κύνες προσελθούσαι διέσπασαν• οι δε άμμω χωσθέντα φασίν αποθανείν».

Ο Ηράκλειτος έγραψε βιβλίο κατ’ άλλους με τίτλο Περί Φύσεως, κατ’ άλλους Αι Μούσαι. Ο πρώτος τίτλος είναι ο πιθανότερος διότι είναι κοινός τίτλος των συγγραμμάτων όλων σχεδόν των προσωκρατικών. Αλλά και ο δεύτερος τίτλος δεν είναι απίθανος, αν λάβουμε υπ’ όψιν την ιδιορρυθμία του φιλοσόφου. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη με περιεχόμενο πολιτικό, θεολογικό και κοσμογονικό. Από τα λιγοστά αποσπάσματα που έχουν διασωθεί, φαίνεται ότι ο χαρακτήρας του έργου αυτού είναι αποφθεγματικός. Η δομή και η σύνθεση των αφορισμών του είναι λεπτομερειακά επεξεργασμένη και το ύφος του αινιγματικό. Αυτός είναι άλλωστε ο βασικός λόγος για τον οποίο αποκλήθηκε σκοτεινός. Το βιβλίο του ο Ηράκλειτος κατέθεσε ως ανάθημα στο ιερό της Αρτέμιδος στην Έφεσο.
Ένας μαθητής του, ο Ηρόστρατος, θέλοντας να μυηθεί στις διδασκαλίες του σκοτεινού φιλοσόφου, παραβίασε το ιερό της Αρτέμιδος, και διάβασε το έργο του διδασκάλου. Τι σκέφτηκε αυτός ο μεθυσμένος από δόξα άνθρωπος και προέβη στο μεγαλύτερο ανοσιούργημα της ανθρωπότητας, μόνο να εικάσουμε μπορούμε. Πιθανόν, από το ένα μέρος να ήταν απελπισμένος με την ιδέα ότι τα πάντα κυλούν και κάθε ίχνος του περάσματός του επάνω στη γη θα εξαφανίζονταν γρήγορα, αλλά και από το άλλο μέρος μπορεί να φωτίσθηκε από την περί πυρός διδασκαλία του Ηρακλείτου κατά την οποία το πυρ είναι κριτής κάθε πράγματος και θα αγκάλιαζε το σύμπαν σε μια παγκόσμια ανάφλεξη, αποφάσισε, την 21η Ιουλίου του 356 π.Χ., να πυρπολήσει το ναό της Εφέσου, που ήταν ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, και μαζί με το ναό αναλώθηκε στο πυρ και το βιβλίο του Ηρακλείτου. Οι Εφέσιοι, θέλοντας να λησμονηθεί δια παντός ο Ηρόστρατος, απαγόρευαν επί ποινή θανάτου να προφέρεται το όνομά του. Ήταν ο καλύτερος τρόπος όμως ώστε να μείνει αθάνατο το όνομά του, ενώ το όνομα του αρχιτέκτονα που κατασκεύασε το ναό, στο πέρασμα του χρόνου χάθηκε.
Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς στο έργο του Βίων Πράσις έγραψε ένα φανταστικό διάλογο ανάμεσα στον Ηράκλειτο και σε έναν έμπορο.
«-Έμπορος: Και συ φίλε γιατί κλαις; Νομίζω πως είναι πολύ προτιμότερο να κουβεντιάσω μαζί σου.
-Ηράκλειτος: Σκέφτομαι, ξένε, πως τα ανθρώπινα πράγματα είναι αξιοθρήνητα και δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι παίγνιο του πεπρωμένου. Αυτός είναι ο λόγος που οικτίρω και συμπονώ τους ανθρώπους. Τα παρόντα πράγματα δεν μου φαίνονται σημαντικά και τα μελλούμενα με καταθλίβουν. Σκέφτομαι την παγκόσμια ανάφλεξη. Θρηνώ για όλα αυτά, θρηνώ για το ότι τίποτα δεν είναι σταθερό και τα πάντα αναμιγνύονται όπως μέσα στον κυκεώνα. Έτσι είναι το ίδιο πράγμα η χαρά και η λύπη, η γνώση και η άγνοια, το μεγάλο και το μικρό, το πάνω και το κάτω που περιφέρονται και εναλλάσσονται με το παιγνίδι του χρόνου.
-Έμπορος: Τι είναι ο χρόνος;
-Ηράκλειτος: Ένα παιδί που παίζει πεσσούς ταιριάζοντας τους και σκορπίζοντάς τους.
-Έμπορος: Τι είναι οι άνθρωποι;
-Ηράκλειτος: Θεοί θνητοί.
-Έμπορος: Και οι Θεοί;
-Ηράκλειτος: Άνθρωποι αθάνατοι.
-Έμπορος: Όμως, για πες μου, μιλάς με αινίγματα ή κάνεις λογογρίφους; Γιατί, όπως ο Λοξίας, δεν εξηγείς τίποτα.
-Ηράκλειτος: Δε με νοιάζει.
-Έμπορος: Τότε κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα σε αγοράσει.
-Ηράκλειτος: Παροτρύνω όλους, τόσο τους αγοραστές, όσο και τους μη αγοραστές, να αρχίσουν να κλαίνε.
-Έμπορος: Αυτή η ασθένεια δεν απέχει πολύ από τη μελαγχολία».

Pages